Dłuższe, bardziej żywiołowe lub kosztowne obchodzenie imienin czy rodzinnych wydarzeń należy przenosić poza godziny pracy w taki sposób, aby nie było żadnego elementu przymusu. Można też wypracować tradycję przenoszenia takich uroczystości na wyjazdy integracyjne. Podczas wszelkich imprez firmowych organizowanych w związku z W niedzielę w Pałacu Opatów w Gdańsku-Oliwie odbyła się uroczystość z okazji 70. urodzin Lecha Wałęsy. Prezydenta Bronisława Komorowskiego reprezentował minister Sławomir Rybicki. Uroczyste nabożeństwo, rozstrzygnięcie konkursu na opracowanie projektu logo roku kopernikańskiego oraz koncert kameralny na sopran i klawesyn. Frombork świętuje 549. rocznicę urodzin Mikołaja Kopernika. Jednym z organizatorów obchodów był metropolita warmiński arcybiskup Józef Górzyński. Wiemy, że to był kanonik i wiele śladów, które pozostawił po sobie są w naszej W Wierzchosławicach uczczono 146. rocznicę urodzin przywódcy ruchu ludowego Wincentego Witosa. W uroczystości uczestniczył Prezydent RP Andrzej Duda, który podkreślił zasługi Wincentego Witosa dla polskiej wsi i polskiego rolnika. – Dzisiejsze postrzeganie W najbliższą niedzielę w sanktuarium maryjnym oraz na placu przed bazyliką krzeszowską odbędą się uroczystości związane ze 150. rocznicą utworzenia kesimpulan penjelasan singkat mengenai sikap dan keterampilan yang dimiliki. Podsumowano obchody roku Romualda Oczykowskiego w Łowiczu Kinga KryściakZłożeniem kwiatów i zapaleniem zniczy na grobie Romualda Oczykowskiego (ur. 26 sierpnia 1845 r. w Szczawinie Borowym - zm. 20 listopada 1920 r. w Łowiczu) zakończono poświęcone mu w tym roku uroczystości. Z inicjatywy członków Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Łowiczu w 2020 roku w mieście nad Bzurą zorganizowano szereg wydarzeń z okazji 100. rocznicy śmierci i 175. rocznicy urodzin przedwojennego badacza historii pelikaniego obchody roku Romualda Oczykowskiego w Romuald Oczykowski to jeden z wybitnych łowickich działaczy społecznych przełomu XIX i pocz. XX wieku, nazywany „Ojcem miasta” - przypomina tę nietuzinkową postać Zdzisław Kryściak z PTTK w Łowiczu. - Był kolekcjonerem, literatem, autorem pierwszego przewodnika "Przechadzka po Łowiczu". W 1908 r. współorganizował powstanie łowickiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Działał w Ochotniczej Straży Ogniowej, ruchu teatralnym, wspierał szpital św. Tadeusza i łowickie bernardynki. Jego praca literacka była doceniana przez Karola Estreichera, Zygmunta Glogera, Józefa Ignacego piątek (20 listopada) przypadała 100. rocznica śmierci zasłużonego społecznika. Z tej okazji przy jego grobie na cmentarzu farskim zgromadzili się przedstawiciele władz miasta, PTTK, Łowickiego Ośrodka Kultury i innych instytucji, które włączyły się w rocznicowe Z inicjatywy łowickiego PTTK zawiązał się komitet organizacyjny obchodów, który spotkał się w listopadzie 2019 roku i nakreślił plan działań – dodaje przedstawiciel PTTK w Łowiczu. - W niedługi czas później Jacek Rutkowski opracował logo obchodów. W dniu 22 lutego w ramach Międzynarodowego Dnia Przewodnika Turystycznego został zorganizowany spacer Śladami Romualda Oczykowskiego po Łowiczu. W marcu wydany został reprint książki „Przechadzka po Łowiczu”, inicjatorem wydania był Łowicki Ośrodek Kultury, poza wydaniem papierowym dostępny jest również okresie wakacji Miejska Biblioteka im A K Cebrowskiego w Łowiczu w Łowiczu zorganizowała spacery z Romualdem Oczykowskim. Również przewodnicy PTTK w ramach dyżurów przewodnickich od lipca do września podczas wędrówek po mieście przybliżali postać i działalność Romualda Oczykowskiego. Ponadto biblioteka zorganizowała konkurs literacko-fotograficzny dla dzieci i młodzieży „Moja Przechadzka po Łowiczu”. Powiatowa Biblioteka Publiczna w Łowiczu natomiast zorganizowała konkurs dla młodzieży szkół ponadpodstawowych „Z Oczykowskim przez stulecie”. Ponadto była przez cały rok dostępna wystawa przybliżającą postać bohatera Roku. W sierpniu na cmentarzu katedralnym w niewielkim gronie uczczono 175. rocznicę urodzin Romualda Oczykowskiego z udziałem władz miasta, łowickich instytucji kultury i członków klubów działających przy łowickim od września do października odbyły się trzy wyjazdy rowerowe szlakiem Romualda Oczykowskiego podczas których odwiedzano miejscowości z nim związane Szczawin Borowy, Suserz, Żychlin, Łaźniki, Plecką Niestety okres zagrożenia pandemicznego nie pozwolił na zrealizowanie wszystkich planów, a w przypadku publikacji o Romualdzie Oczykowskim jej termin został przeniesiony na rok przyszły rok – zapowiada Kryściak, który przygotowuje książkę poświęconą jednej z najbardziej zasłużonych dla miasta postaci, żyjącej na przełomie XIX i XX ofertyMateriały promocyjne partnera Planowane w dniach od 9 do 16 sierpnia 2015 roku spotykanie młodych z osobami aktywnie uczestniczącymi w życiu społecznym, przedstawicielami Kościołów oraz ludźmi żyjącymi w sytuacjach różnych zagrożeń stanowić będzie wydarzenie kulminacyjne uroczystości 75-lecia powstania i stulecie urodzin Brata Rogera – założyciela Wspólnoty z tego centralnego wydarzenia, w lipcu 2015 roku zaplanowano spotkanie dla młodych ludzi żyjących we wspólnotach zakonnych. Obecni będą przełożeni zgromadzeń, wspólnot zakonnych i klasztorów – katolickich, prawosławnych i protestanckich, generał jezuitów o. Adolfo Nicolás SJ, generał dominikanów o. Bruno Cadoré OP, matka Iakovi, ksieni jednego z greckich klasztorów prawosławnych, siostra Pierrette, przeorysza wspólnoty protestanckiej z Grandchamp (Szwajcaria). Natomiast na początku września 2015 roku zaplanowano sympozjum na temat wkładu Brata Rogera w myśl teologiczną. Zgromadzi ono młodych teologów i ekspertów także z różnych Kościołów – obecni będą kard. Walter Kasper, luterańska pastor i teolog, prof. Elisabeth Parmentier, abp Job Getcha, zwierzchnik podległego Konstantynopolowi Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Parafii na do tego wydarzenia trwają także podczas tegorocznego lata. Od początku lipca zaczynają się w Taizé największe spotkania w ciągu roku. W każdą niedzielę tysiące młodych ludzi przyjeżdża do ekumenicznej wspólnoty na tydzień wymiany myśli i modlitwy. Od pierwszego wakacyjnego tygodnia są tam młodzi z Polski: autokarowa grupa z Gliwic i Zabrza oraz kilkuosobowa grupa z wielkopolskiego Otorowa. Grupom towarzyszą duszpasterze. Na następne tygodnie zapowiedziały już swój przyjazd kolejne zorganizowane grupy parafialne i diecezjalne oraz kilkaset osób całe lato młodzi ludzie ze wszystkich kontynentów będą pogłębiać proponowany przez brata Aloisa, przeora Taizé, temat do refleksji: poszukiwanie nowych form solidarności w dzisiejszym szczegółowych informacji na temat obchodów w roku 2015 w Taizé opublikowano na Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj. Pokaż menu Strona główna Fotorelacje Fotorelacje 13 maja 2021 r., w 120. rocznicę urodzin Witolda Pileckiego i 40. rocznicę zamachu na Jana Pawła II, w Galerii Wielkich Polaków XX wieku w parku Jordana odbyła się uroczystość z udziałem młodzieży XXV LO w Krakowie. Dyrektor krakowskiego IPN dr hab. Filip Musiał w swoim wystąpieniu skupił się na młodych latach przyszłego rotmistrza. Pilecki urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu (północno-zachodnia Rosja). Od najmłodszych lat angażował się w działalność patriotyczną. Dzieciństwo i młodość spędził w Wilnie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, a w 1919 r. bronił Wilna przed bolszewickim najazdem. Był rotmistrzem Wojska Polskiego, w czasie II wojny światowej członkiem konspiracyjnych struktur AK i organizacji „NIE”, organizatorem ruchu oporu w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz. Wałczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie został uwięziony i zamordowany na podstawie wyroku komunistycznego sądu. Zebrani, wśród nich Marcin Tatara z Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego i małopolski kurator oświaty Barbara Nowak, złożyli kwiaty pod popiersiem rtm. Pileckiego. Modlitwę poprowadził o. Jerzy Pająk, kapelanem organizacji kombatanckich i niepodległościowych, a gospodarzem uroczystości był Kazimierz Cholewa, prezes Towarzystwa Parku im. dr Henryka Jordana w Krakowie. Spod popiersia rtm. Pileckiego uczestnicy rocznicowej uroczystości przeszli pod pobliskie popiersie Jana Pawła II, gdzie wspominano naukę społeczną papieża i zamach na Placu św. Piotra. Zaśpiewano też „Barkę”, jedną z ulubionych pieśni Ojca Świętego. Sekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Generalny Konserwator Zabytków Jarosław Sellin (2P), dyrektor Narodowego Centrum Kultury prof. Rafał Wiśniewski (L), prezydent Rzeszowa Konrad Fijołek (3L) oraz zastępca prezydenta Rzeszowa Jolanta Kaźmierczak (2L) podczas uroczystości odsłonięcia muralu upamiętniającego Tomasza Stańkę w Rzeszowie. Fot. PAP/D. Delmanowicz Mural przedstawiający Tomasza Stańkę odsłonięto w niedzielę w Rzeszowie z okazji, przypadającej w tym miesiącu, 80. rocznicy urodzin artysty. Autorką grafiki jest małżonka zmarłego cztery lata temu jednego z najwybitniejszych twórców polskiego z podobizną muzyka zrealizowany został wspólnie przez Narodowe Centrum Kultury i Estradę Rzeszowską. Powstał na ścianie budynku przy ul. Hetmańskiej 16 w Rzeszowie. Malatura o wymiarach 11 m x 11 m prezentuje wizerunek Stańki stworzony przez jego żonę. Grafika autorstwa Joanny Stańko, która została odwzorowana na muralu, powstała i została podarowana jazzmanowi w latach 80. Wykonawcą muralu jest firma Good Looking Studio. Obecny na uroczystości wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego Jarosław Sellin powiedział, że Stańko był „niedościgłym mistrzem liryzmu”, który stał się wzorem do naśladowania następnych pokoleń jazzmanów, nie tylko polskich. „Postać Tomasza Stańki przywodzi na myśl artystę kompletnego. Zakochanego w sztuce, pochłonięto nią bez reszty” – dodał. Sellin podkreślił, że Stańko w rozwoju jazzu zajmował zawsze miejsce w awangardzie. Przypomniał, że artysta współpracował z Krzysztofem Komedą, dzięki czemu jakiego kariera nabrała rozpędu. „Stańko interesował się również innymi gatunkami sztuki – filmem, poezją, malarstwem, z których czerpał inspiracje w zakresie form wyrazu artystycznego” – zaznaczył wiceminister. W ocenie Sellina, w grze Stańki były obecne elementy niezmienne przez dziesięciolecia. „Stańko słynął ze swojego ciemnego, drapieżnego, a jednocześnie niezwykle lirycznego brzmienia, które, według krytyków, wyrażało ból istnienia” – powiedział wiceminister kultury. Jak podkreślił Sellin, odsłonięty mural będzie przypominał rzeszowianom o wybitnym krajanie, który jest Honorowym Obywatelem Rzeszowa oraz twórcą hejnału stolicy Podkarpacia. Wiceminister podziękował wszystkim, którzy przyczynili się do przypomnienia postaci Stańki. „Mam nadzieję, że postać artysty będzie stanowiła inspirację do kolejnych pokoleń muzyków jazzowych” – powiedział Sellin. Oprócz muralu w ramach obchodów 80. rocznicy urodzin Stańki w niedzielę odbędzie się w Rzeszowie również specjalny koncert. Wystąpią w nim dwaj artyści Józef Skrzek oraz Erik Truffaz. Jak podkreśliło w informacji Narodowe Centrum Kultury, obaj artyści znani są z tego, że od początku swojej twórczości poszukiwali nowych, ciekawych i nieoczywistych brzmień. Ich znak rozpoznawczy to improwizacja. Eksperymenty z elektroniką i muzyką sakralną po ciężki rock oraz muzykę klasyczną i flirty z jazzem - to Józef Skrzek. Erik Truffaz to klasyczny jazz, elektronika, rap, muzyka świata z wieloma elementami etnicznymi zaczerpniętymi z krajów, w których koncertował (Chiny, Meksyk, Brazylia, Algieria). Tomasz Stańko cenił muzykę obydwu artystów i darzył ich szacunkiem. Tomasz Stańko koncertował na najważniejszych jazzowych scenach świata. Urodził się osiemdziesiąt lat temu - 11 lipca 1942 roku w Rzeszowie, zmarł 29 lipca 2018 r. w Warszawie w wieku 76 lat. Jest autorem hejnału Rzeszowa „Na cztery strony świata”, który można codziennie w południe usłyszeć na rzeszowskim rynku. (PAP) Autor: Wojciech Huk huk/ dki/ Świętość bł. Wincentego była tak widoczna, że zwróciła uwagę jego współbraci i pozostała w pamięci wielu pokoleń. Zaraz po zgonie Wincentego zaczęto wzywać jego pomocy w różnych potrzebach duchowych i materialnych, oddawać mu kult prywatny, a powoli i kult publiczny. Pan Bóg wysłuchał proszących o łaski za pośrednictwem świątobliwego biskupa. Początkowo, wiele czynników działało hamująco na rozwój kultu bł. Wincentego, np. aż do XVI w. kościoły cysterskie były niedostępne dla świeckich, wierni nie mogli gromadzić się przy grobie Wincentego. Nadto cystersi zasadniczo nie starali się o przeprowadzenie kanonizacji swoich członków. Pragnęli, aby świętość ich była znana tylko Bogu. Ale kult bł. Wincentego trwał stale, owszem wzmagał się z biegiem lat, gdyż wierni otrzymywali liczne łaski, gdy zwracali się do Boga za przyczyną świątobliwego cystersa. Wreszcie w 1680 roku rozpoczęto proces beatyfikacyjny, zdążający, zgodnie z przepisami ustanowionymi przez papieża Urbana VIII, do uzyskania zatwierdzenia przez Stolicę Apostolską istniejącego kultu. Proces ten jednak został przerwany z powodu okoliczności zewnętrznych (wojny, sytuacja Polski pod rządami obcych królów) i dopiero jego wznowienie po 80 latach dało pomyślny wynik. Dnia 11 lutego 1764 roku Kongregacja Obrzędów zatwierdziła kult Wincentego, a tydzień później decyzję tę potwierdził papież Klemens XIII. Równało się to urzędowej beatyfikacji. Jest rzeczą znamienną, że mimo tak nie sprzyjających wydarzeń historycznych, jak rozbiory Polski, kult pobeatyfikacyjny nie został zahamowany, choć był znacznie przyciszony. Trwał stale w świadomości narodowo-kościelnej, przejawiając się w dwóch nurtach. Jeden płynie z działalności hierarchii kościelnej – biskupów i kardynałów, drugi trwał w szerokich masach ludu polskiego. Na kolejnych stronach ujęto najważniejsze wydarzenia, dzięki którym kult bł. Wincentego zataczał coraz szersze kręgi i wrastał w świadomość wiernych w kraju i za granicą. Na ziemiach Polskich pierwszeństwo zyskał Kraków. Tam w katedrze na Wawelu wzniesiono ołtarz z obrazem malarza włoskiego San Salvatora, z datą 1764, przedstawiający bł. Wincentego Kadłubka w habicie cysterskim u stóp Matki Bożej. Rzecz ciekawa i godna uwagi, że jego kult łączy się ze czcią dla Najświętszej Maryi Panny. Również w Krakowie, w roku 1778 dobudowano do stojącego na krakowskim rynku kościoła św. Wojciecha kaplicę, w której umieszczono obraz bł. Wincentego oraz jego relikwie. Fakt, że kaplica ta została wzniesiona po I rozbiorze Polski jest nader wymownym świadectwem żywej czci ludu krakowskiego wobec błogosławionego dziejopisarza. Kiedy rząd zaborczy w 1819 roku skasował opactwo jędrzejowskie wydawało się, że zabraknie krzewicieli pamięci o bł. Wincentym. Biskupi krakowscy, po zniesieniu diecezji kieleckiej, aż do roku 1845, byli bezradnymi świadkami zmierzchu jędrzejowskiej wspólnoty zakonnej. W 1855 roku zmarł Wilhelm Ulawski, ostatni cysters. Klasztor opustoszał, a kościół był bez należytej opieki. Opatrzność Boża sprawiła, że w tym zmierzchu zajaśniała niespodziewanie „jutrzenka jędrzejowska” w Sandomierzu. Za wszystkim stał biskup sandomierski Józef Goldtmann, który zapragnął, aby błogosławiony prepozyt Sandomierza patronował ludowi Bożemu i objął nad nimi ponownie duchowe władztwo. W tym celu postanowił sprowadzić cząstkę Jego relikwii do swojej katedry. Stało się to w podczas uroczystej procesji w 1845 roku. Relikwie bł. Wincentego umieszczono w okazałym gotyckim relikwiarzu i złożono w bocznym ołtarzu katedry. Relikwiarz ten został skradziony w 1981 roku. Ponowne sprowadzenie relikwii odbyło się 10 października 1982 roku. W 1903 roku kardynał Jan Puzyna sprowadził relikwie swego poprzednika na tronie biskupów krakowskich do Katedry Wawelskiej. Cząstki bł. Wincentego złożono w kunsztownym, artystycznie wykonanym relikwiarzu w kształcie małej trumienki i z wielką czcią umieszczono w kaplicy króla Jana Olbrachta. Kardynał otaczał relikwie wielką czcią osobistą, a jako wyraz tej czci zawiesił przed trumienką srebrną lampę z polskim orłem w królewskich koronach. Niestrudzonym czcicielem, odnowicielem i krzewicielem kultu bł. Wincentego był pierwszy w wolnej Polsce ordynariusz kielecki – Augustyn Łosiński. On to dekretem z 19 VII 1913 roku powołał w dawnym kościele opacki parafię pw. bł. Wincentego Kadłubka. Jej pierwszym proboszczem został ks. Władysław Gacek, który zabrał się do remontów kościoła. Starania przerwała jednak wojna. Drugim proboszczem został młody i energiczny kapłan – ks. Stanisław Marchewka. Znakomity organizator, duszpasterz nadzwyczajnej gorliwości i niezwykłej inicjatywy miał w świątobliwym biskupie Łosińskim swego protektora na szeroką działalność religijną. Właśnie za jego rządów powstały w Jędrzejowie nowe formy kultu bł. Wincentego, które przetrwały do dnia dzisiejszego i na stałe weszły do miejscowej tradycji. W krótkim czasie poczyniono szereg fundacji: w 1916 roku Stanisław Nowakowski, dziedzic z Laskowa, jako wotum dziękczynne za łaski otrzymane od bł. Wincentego odnowił wielki ołtarz. Stefan Wielowiejski z Lubczy ufundował lampę, na wzór wawelskiej, do kaplicy oraz w 1917 roku relikwiarz w kształcie ręki, używany do dziś podczas nabożeństw i procesji. To tylko niektóre z licznych donacji. Ksiądz Marchewka prowadził szeroką akcję wydawniczą, która miała na celu upowszechnienie osoby Mistrza Wincentego. Wprowadził śpiewanie Godzinek do Bł. Wincentego w niedziele i święta. Wprowadził nowennę dziewięciu niedziel przed doroczną sierpniową uroczystością ku jego czci oraz triduum poprzedzające samo święto. Tworzył też nowe pieśni, z których część jest śpiewana do dzisiaj. Staraniem księdza Marchewki, popartego aprobatą biskupa Łosińskiego, uzyskano dla Jędrzejowa indult Stolicy Apostolskiej na przeniesienie dotychczasowego październikowego odpustu na sierpień. Pierwszy taki sierpniowy odpust odbył się z udziałem ok. 30 tys. wiernych w 1917 roku. Przybył na niego w pieszej pielgrzymce z Kielc do Jędrzejowa bp Augustyn Łosiński. Odtąd czynił to w takiej formie niemal każdego roku. W 1918 roku przypadała 700. rocznica przybycia bł. Wincentego do Jędrzejowa. Dla upamiętnienia tej historycznej chwili ks. Marchewka wraz z miejscową ludnością usypał dwa kopce: spotkania i przeniesienia. Pierwszy dla upamiętnienia miejsca, w którym konwent cysterski z opatem Teodorykiem na czele, miał powitać błogosławionego Pielgrzyma idącego pieszo z Krakowa do Jędrzejowa. Drugi zaś na pamiątkę przeniesienia odpustu z października na dni sierpniowe. Pierwsza procesja na Kopiec spotkania była zapoczątkowaniem nowej tradycji kultu na terenie jędrzejowskim. Odbyła się ona w sobotę po 20 sierpnia w 1918 roku. Odtąd corocznie w sierpniu podąża tam procesja w uroczystym pochodzie z relikwiami bł. Wincentego przy tłumnym udziale ludu jędrzejowskiego. Kulminacyjnym punktem kultu po pierwszej wojnie światowej był rok 1923. Wówczas to przypadała 700. rocznica śmierci bł. Wincentego. W roku poprzedzającym wielki jubileusz ks. Marchewa udał się do Rzymu, gdzie uzyskał przywilej odpustów na uroczystości sierpniowe 1923 oraz na poprzedzającą je nowennę dziewięciu niedziel. W oczekiwaniu na jubileusz odnowiono trumienkę kryjącą szczątki Błogosławionego oraz ufundowano jubileuszową monstrancję. Obchody zainaugurowano w Krakowie, 8 marca 1923 roku, dokładnie w siedemsetną rocznicę śmierci bł. Wincentego. Przy dźwiękach dzwonu Zygmunta procesjonalnie przeniesiono z kaplicy Olbrachta relikwiarz i umieszczono go na wielkim ołtarzu katedry wawelskiej. Działo się to w obecności księcia biskupa Adama Sapiehy. Mszę pontyfikalną celebrował bp Łosiński. 8 lipca ten sam biskup w Jędrzejowie dokonał przełożenia relikwii do odnowionego relikwiarza i w niezwykłej procesji wprowadził je do kaplicy. Była to czwarta niedziela bezpośredniego przygotowania do uroczystości jubileuszowych. W dziewiątą niedzielę nowenny zaznaczył się już ruch pielgrzymkowy. W piątek 24 sierpnia do Jędrzejowa przybył niestrudzony biskup Łosiński i opat cystersów ze Szczyrzyca. W wigilię uroczystości 25 sierpnia 1923 roku ściągnęły wielkie rzesze pątników ze swymi duszpasterzami z różnych stron Kielecczyzny. W tym dniu przybył bp K. Fischer z Przemyśla, abp J. Teodorowicz ze Lwowa, bp J. Ryx z Sandomierza, bp książę A. Sapieha z Krakowa, bp A. Nowak, sufragan krakowski oraz wielka liczba duchowieństwa z różnych stron kraju. Pociągami z Warszawy, Radomia, Częstochowy, Sandomierza, Sosnowca, Krakowa przybyła imponująca liczba pątników, pragnących oddać cześć bł. Wincentemu i modlić się przy jego grobie. W głównym dniu odpustu odprawiono 4 sumy pontyfikalne, którym przewodniczyli księża biskupi. Odprawiono także ponad 100 mszy św. dla przeszło 150 tys. pielgrzymów. Dzień zwieńczyła imponująca procesja z relikwiami bł. Wincentego z klasztornych pomieszczeń na rynek jędrzejowski. Wzięło w niej udział 7 biskupów, 3 infułatów, kilkunastu prałatów i kanoników, około 150 księży i olbrzymia masa ludu, ze swoimi bractwami i stowarzyszeniami kościelnymi, z przedstawicielami władz cywilnych i wojska. Był to iście królewski pochód, ciągnący się niemal dwa kilometry, z olbrzymią ilością sztandarów, chorągwi i feretronów, a nade wszystko z sercami pełnymi żarliwej modlitwy zanoszonej do Boga za wstawiennictwem swego błogosławionego patrona. Nowy okres rozwoju kultu przyszedł wraz z powrotem cystersów do Jędrzejowa. Stało się 25 września 1945 roku. Pierwsza wielka uroczystość odbyła się trzy lata później, kiedy to sumie odpustowej z udziałem 40 tys. wiernych przewodniczył metropolita krakowski, bp książę Adam Sapieha. Kongregacja Polska Zakonu Cysterskiego, widząc, jak lud Boży garnie się do swego opiekuna i słysząc, że wśród ludzki krążą wieści o cudownych uzdrowieniach, postanowiła oficjalnie podjąć u Stolicy Apostolskiej starania zmierzające do kanonizacji bł. Wincentego Kadłubka. W tym celu opat prezes Polskiej Kongregacji, Augustyn Ciesielski mianował (8 marca 1959 roku) ks. Piotra Naruszewicza, stale mieszkającego w Rzymie, postulatorem kanonizacji. W Polsce wice-postulatorem został mianowany o. Klemens Świżek. 27 sierpnia 1961 roku biskup kielecki, Czesław Kaczmarek, w asyście kleryków cysterskich z opactwa mogilskiego oraz w obecności opata Augustyna Ciesielskiego celebrował uroczystą Mszę św. w osiemsetną rocznicę urodzin bł. Wincentego. Jubileusz ten poprzedziło trzy letnie przygotowanie, podczas którego między innymi zatwierdzono modlitwę błagalną o przyspieszenie kanonizacji patrona Ziemi Kieleckiej. Wydarzeniem, które odbiło się szerokim echem w kraju i w ośrodkach polonijnych był jubileusz dwóchsetlecia beatyfikacji obchodzony w roku 1964. Wtedy to cały polski episkopat, z prymasem Wyszyńskim na czele, pielgrzymował do grobu bł. Wincentego. W czasie oktawy przed jubileuszem przyjeżdżało do jędrzejowskiego sanktuarium po dwóch księży biskupów w charakterze celebransów i kaznodziei. Nabożeństwa kończyły się uroczystą procesja w alei ogrodowej. W trakcie oktawy jubileuszowej wszystkie parafie diecezji pielgrzymowały na nabożeństwa przedpołudniowe i składały hołd swemu patronowi. W dniu 30 sierpnia 1964, kiedy do Jędrzejowa przybył cały episkopat, we wszystkich kościołach diecezji wygłoszono okolicznościowe kazania o bł. Wincentym. Wcześniej we wszystkich diecezjach Polski południowej, centralnej i wschodniej odczytano specjalny list pasterski episkopatu, a we wszystkich klasztorach męskich i żeńskich Polsce, w dniu jubileuszu, podjęto modlitwę o rychłą kanonizację. Sumę pontyfikalną celebrował ówczesny metropolita krakowski, abp Karol Wojtyła w otoczeniu swojej kapituły katedralnej, kapituły sandomierskiej i częstochowskiej. Kazanie wygłosił ks. Prymas Stefan Wyszyński. Na uroczystości był obecny opat Sighard Kleiner, generał Zakonu Cysterskiego, który przybył z Rzymu. Uroczystości zwieńczyła wieczorna procesja z relikwiami, po której odsłonięto dwie pamiątkowe tablice w kaplicy bł. Wincentego, wyrażające hołd episkopatu i hołd wdzięczności Polskiej Kongregacji Zakonu Cysterskiego. W 1964 roku biskup Jan Jaroszewicz ustanowił Komisję Historyczną, która miała na celu udokumentowanie cnót heroicznych bł. Wincentego na podstawie jego życia i Kroniki, jak również dla zebrania i oceny źródeł i opracowań historycznych, odnoszących się do jego osoby. Owocem prac komisji było dzieło: Positio super vita et virtuti bus ex officio concinnata beati Vincentii Kadłubek, które włączono do rzymskich akt kanonizacyjnych. Z udziałem blisko 200 tys. wiernych odbyły się w 1968 roku obchody 750 rocznicy przybycia Wincentego do tutejszego opactwa. Centralnym uroczystościom przewodniczył kardynał Karol Wojtyła. Na uroczystości przybyli bp kielecki J. Jaroszewicz, biskupi pomocniczy z Kielc i Krakowa, opaci cysterscy z Mogiły, Szczyrzyca i Wąchocka. Kazanie o wkładzie Wincentego Kadłubka w kulturę polską wygłosił bp Wincenty Urban z Wrocławia. Na pamiątkę tego jubileuszu w krużganku została umieszczona okolicznościowa tablica. Specjalny, rekolekcyjny charakter, miały obchody w roku 1973, którym przewodniczył kardynał Karol Wojtyła. Podczas poprzedzającej je oktawy szczególne znaczenie nadano wieczornym procesjom eucharystycznym, które przypominały i przybliżały także ten aspekt pobożności bł. Wincentego. To tylko niektóre z wielkich wydarzeń, które miały wpływ na rozwój kultu błogosławionego Wincentego. Cystersi z archiopactwa jędrzejowskiego nie ustają w trudzie szerzenia czci swego błogosławionego Konfratra. W opactwie podejmowane są różnorakie inicjatywy przybliżające jego osobę, organizowane są wielkie odpusty i rocznice. Każdego dnia mnisi sprawują Mszę św. przed relikwiarzem chroniącym szczątki Mistrza Wincentego. Codziennie też modlą się o jego kanonizację. Podczas kazań, rekolekcji czy misji świętych głoszą pochwałę bł. Wincentego. Z kraju i z zza granicy do opactwa napływają prośby o relikwie. Z nowym zapałem podjęto również starania o kanonizację bł. Wincentego. W tym celu zakon mianował wice-postulatorem procesu o. dr Ignacego Rogusza ze Szczyrzyca, w dzieło to zaangażowane są także władze kościelne, z kardynałem S. Dziwiszem na czele oraz władze cywilne.

w roku 1845 na uroczystości urodzin